Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015
Μικρός σοφός...
ΠΗΓΗ!!! https://www.facebook.com/music892/videos/951225818244506/
Από μικρό κι από τρελλό..μαθαίνεις την αλήθεια...
αυτά είναι!
Κάπως έτσι...
Lalio
Kάποια στενοχώρια; Όχι!
Αναρωτιέμαι γιατί βαρεία ανασαίνω... κάποια στενοχώρια; (Δεν μου λείπει αυτό το διάστημα... Για να μην ξεχνιόμαστε. )... Όχι... Αφού πήρα κάτι παραπάνω κιλά;
Τι άλλο περίμενα;
Lalio
Αρκεί να μην ζει στον κόσμο της...
Η Δήμητρα είναι ευαίσθητη και ρομαντική, όπως όλες μας... και μου αρέσει...
αρκεί, να μην ΖΕΙ στον κόσμο της...
Lalio
Υ.Γ. Το γκουγκλ... δεν μου βγάζει φώτο, οπότε, άνευ εικόνας αυτές οι αναρτήσεις...
28 Oκτωβρίου 1940, Πέραμα 2015, Όλη η δόξα και ο ναύτης του Αιγαίου
28 Oκτωβρίου 1940, Πέραμα 2015, Όλη η δόξα
28η Οκτωβρίου 1940, Πέραμα 2015, Ο ναύτης του Αιγαίου
Χρόνια πολλά!!!!
και το χρόνου!!
Lalio
Αγκαλιές... περίεργες...
ΠΗΓΗ!! https://www.facebook.com/Ridichetipassaaaaaa/videos/10153605900922427/
ωραία αγκαλίτσα!!!!!
nice hug!!!!
Υπέροχες αγκαλίτσες... περίεργες... μεν,
γεμάτες τρυφερότητα δε... !!!
Lalio
Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015
και η συνέχεια του έπους... εδώ:
και η συνέχεια του έπους... εδώ:
Σοφία Βέμπο- Κάνε κουράγιο, Ελλάδα μου
Lalio
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015
Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015
Κάτι παραπάνω από πολυαγαπημένο... Greenfields
Greenfields (+lyrics) - Brothers four
Greenfields (+lyrics) - Brothers four
Κάτι παραπάνω από πολυαγαπημένο...
από τα πρώτα τραγούδια που μετέφρασα και τραγούδησα, χωρίς βοήθεια, στα Αγγλικά...
Και τόσο λυπητερό...
THE BROTHERS FOUR
"Greenfields"
Once there were green fields kissed by the sun
Mια φορά υπήρχαν πράσινα λιβάδια που ο ήλιος τα φιλούσε
Once there were valleys where rivers used to run
μια φορά υπήρχαν πεδιάδες όπου ποτάμια κυλούσαν
Once there were blue skies with white clouds high above
μια φορά υπήρχαν μπλε ουρανοί με λευκά σύννεφα από πάνω ψηλά
Once they were part of an everlasting love
Μια φορά ήταν όλα μέρος μίας αγάπης χωρίς τέλος
We were the lovers who strolled through green fields
Εμείς ήμασταν οι δυο ερωτευμένοι που πέρασαν από πράσινα λιβάδια
Green fields are gone now, parched by the sun
Τα πράσινα λιβάδια χάθηκαν τώρα, ξεραμένα απ' τον ήλιο
Gone from the valleys where rivers used to run
Χάθηκαν από τις κοιλάδες όπου τα ποτάμια κυλούσαν
Gone with the cold wind that swept into my heart
Χάθηκαν με τον κρύο αγέρα που σάρωσε την καρδιά μου
Gone with the lovers who let their dreams depart
Χάθηκαν με τους ερωτευμένων που αφήσαν τα όνειρά τους να φύγουν
Where are the green fields that we used to roam
Πού είναι τα πράσινα λιβάδια όπου συνηθίζαμε να περιπλανιόμασταν;
I'll never know what made you run away
Ποτέ δεν θα μάθω τι σε έκανε να φύγεις
How can I keep searching when dark clouds hide the day
Πώς να συνεχίζω να ψάχνω όταν μαύρα σύννεφα κρύβουν την ημέρα
I only know there's nothing here for me
Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι δεν απέμεινε τίποτε εδώ για μένα
Nothing in this wide world, left for me to see
Τίποτε σε αυτόν τον ευρύ κόσμο, δεν απέμεινε για μένα να δω...
Still I'll keep on waiting until you return
Ακόμη, θα συνεχίζω να περιμένω ωσπου να επιστρέψεις
I'll keep on waiting until the day you learn
Θα συνεχίζω να περιμένω ώς την ημέρα που θα μάθεις
You can't be happy while your heart's on the roam
ότι δεν μπορείς νάσαι χαρούμενη ενώ η καρδιά σου είναι περιπλανώμενη
You can't be happy until you bring it home
Δεν μπορείς νάσαι ευτυχισμένη ώσπου να το φέρεις στο σπίτι
Home to the green fields and me once again
Στο σπίτι (δηλαδή) , στα πράσινα λιβάδια και σε μένα, για άλλη μια φορά ακόμα...
Lalio
"Greenfields"
Once there were green fields kissed by the sun
Mια φορά υπήρχαν πράσινα λιβάδια που ο ήλιος τα φιλούσε
Once there were valleys where rivers used to run
μια φορά υπήρχαν πεδιάδες όπου ποτάμια κυλούσαν
Once there were blue skies with white clouds high above
Once there were blue skies with white clouds high above
μια φορά υπήρχαν μπλε ουρανοί με λευκά σύννεφα από πάνω ψηλά
Once they were part of an everlasting love
Once they were part of an everlasting love
Μια φορά ήταν όλα μέρος μίας αγάπης χωρίς τέλος
We were the lovers who strolled through green fields
We were the lovers who strolled through green fields
Εμείς ήμασταν οι δυο ερωτευμένοι που πέρασαν από πράσινα λιβάδια
Green fields are gone now, parched by the sun
Τα πράσινα λιβάδια χάθηκαν τώρα, ξεραμένα απ' τον ήλιο
Gone from the valleys where rivers used to run
Gone from the valleys where rivers used to run
Χάθηκαν από τις κοιλάδες όπου τα ποτάμια κυλούσαν
Gone with the cold wind that swept into my heart
Gone with the cold wind that swept into my heart
Χάθηκαν με τον κρύο αγέρα που σάρωσε την καρδιά μου
Gone with the lovers who let their dreams depart
Gone with the lovers who let their dreams depart
Χάθηκαν με τους ερωτευμένων που αφήσαν τα όνειρά τους να φύγουν
Where are the green fields that we used to roam
Where are the green fields that we used to roam
Πού είναι τα πράσινα λιβάδια όπου συνηθίζαμε να περιπλανιόμασταν;
I'll never know what made you run away
Ποτέ δεν θα μάθω τι σε έκανε να φύγεις
How can I keep searching when dark clouds hide the day
Πώς να συνεχίζω να ψάχνω όταν μαύρα σύννεφα κρύβουν την ημέρα
I only know there's nothing here for me
I only know there's nothing here for me
Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι δεν απέμεινε τίποτε εδώ για μένα
Nothing in this wide world, left for me to see
Nothing in this wide world, left for me to see
Τίποτε σε αυτόν τον ευρύ κόσμο, δεν απέμεινε για μένα να δω...
Still I'll keep on waiting until you return
Ακόμη, θα συνεχίζω να περιμένω ωσπου να επιστρέψεις
I'll keep on waiting until the day you learn
I'll keep on waiting until the day you learn
Θα συνεχίζω να περιμένω ώς την ημέρα που θα μάθεις
You can't be happy while your heart's on the roam
You can't be happy while your heart's on the roam
ότι δεν μπορείς νάσαι χαρούμενη ενώ η καρδιά σου είναι περιπλανώμενη
You can't be happy until you bring it home
You can't be happy until you bring it home
Δεν μπορείς νάσαι ευτυχισμένη ώσπου να το φέρεις στο σπίτι
Home to the green fields and me once again
Home to the green fields and me once again
Στο σπίτι (δηλαδή) , στα πράσινα λιβάδια και σε μένα, για άλλη μια φορά ακόμα...
Lalio
Lalio
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015
Μοναχικό... άγαλμα...
Μοναχικό άγαλμα, δεν με κοίταξες, εγώ σε είδα Δεν με ρώτησες από πού είμαι... ούτε εγώ....
Έμεινα στην μοναξιά μου....
Κηφισσιά εδώ...
Lalio
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015
Δεν το πίστευα...
Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα στο φεις αυτό που βάλανε, γι' αυτήν... Δεν το πίστευα....
Ο Θεός να την αναπαύσει...
Lamprini T.
20.10.2015... Για την Φ.
Λυπάμαι ειλικρινά...
Λυπάμαι, δεν το ήξερα, δεν πήρα χαμπάρι, δεν το περίμενα, ... κι όπως πάντα λες... σε αυτές τις περιπτώσεις...
ΓΙΑΤΙ; Γιατί;...
Lamprini T.
Δεν το πίστευα...
Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα στο φεις αυτό που βάλανε, γι' αυτήν... Δεν το πίστευα....
Ο Θεός να την αναπαύσει...
Lamprini T.
20.10.2015...
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015
Θα τους συναντήσω;...
Διάβασα κάτι κείμενα και μου άρεσαν. Μου άρεσε ο ενθουσιασμός, η αγάπη, η καλωσύνη που εξέφραζαν... Χαίρομαι που υπάρχουν τόσο καλοί άνθρωποι... Πότε θα τους ξαναδώ; Θα τους δω...
ή, άραγε, θα τους συναντήσω κάποτε;
Κείμενο Τάσου Λειβαδίτη:
"Λόγια που προμελετήσαμε,
μα που όταν ήρθε η ώρα
δώσαν την θέση τους
σε μια δειλή σιωπή"
ΩΡΑΙΟ!!!!!!!!!!!
Lalio
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει πολύ... ποίημα...
H ποίηση είναι στους δρόμους...
και στο bla bla συμπληρώνω εγώ.. :)
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει πολύ
Κι ας περνούν τα χρόνια
Κι ας ασπρίζει η κεφαλή
Κι ας λαλούν τ' αηδόνια.
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει πολύ
Μόνον λυπάται
Για όλες τις θλίψεις της ζωής
Που συχνά, πυκνά
Θυμάται.
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει πολύ
Μόνον γελάει
Με το μικρούλι το παιδί που
Τόσο τον αγαπάει.
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει πολύ
Μόνον συγχωράει
Για όσα του έκαναν στην γη
Κι όσα ακόμα θάρθουν
Μέχρι ν' αφήσει την πνοή του την στερνή...
Μέχρι ν' ανθίσει η ψυχή του σε κάποια "άλλη " γη.
Lamprini
Για σένα
Που αγαπάω
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015
Ποίηση... και σκέψεις...
Κάποια ποιήματά που διάβαζα μικρή πολύ μου άρεσαν. Αυτός ο λόγος ο ... μη πεζός... ο ποιητικός... είναι τόσο εξωπραγματικός... από αυτόν τον πεζό... που σε προσγειώνει!!!
Ίσως, γι αυτό μού άρεσε η ποίηση. Με έφερνε σε άλλους χώρους... με πήγαινε στο παρελθόν, το οποίο χάθηκε
με την πεζότητα του σήμερα...
αυτό είναι ένα ποίημα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)