Αρχίζει κι αυτό το μπλογκ να αποκτά φίλους. Μόνον που εγώ, δεν έχω
χρόνο. (Για επισκέψεις... )... Πώς θα συνδυαστεί αυτό (φίλοι κι
επισκέψεις... ) ; Δεν ξέρω.
Ο Ροσσίνι έγραφε πολύ εύκολα μουσική. Μου έλεγε ο δάσκαλός μου ότι μαγείρευε τις μακαρονάδες του και έγραφε μουσική. Ας ακούσουμε κάτι δικό του. Εδώ, το Στάμπατ Μάτερ, (διαρκεί: μία ώρα και... )
Η μακαρονάδα, μάλλον, θα αργούσε να γίνει... χαχα... (αστειεύομαι).
Μιλάμε σε άλλο μήκος κύματος. Με ρώτησε την γνώμη μου, την είπα. Με ρώτησε, γιατί αυτό δεν λειτουργεί καλά, του το είπα. Εν τούτοις, άλλαξε κουβέντα, και δεν θέλησε να το διορθώσει. Γιατί;
Τα παιδιά ήτανε απίθανα! Τραγούδησαν τόσο ωραία, που με χαροποίησαν! Τραγούδησαν με ζωή και το χάρηκαν, στην πρόβα, μάλιστα, είχαν χορέψει στην αίθουσα αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=vApxQdoa5RY. Και, το κυριώτερο, ήτανε παρόντα στην γιορτή, την έζησαν.
Μαζύ με τον Παπαφλέσσα, (την Ελληνική
ταινία Ο Παπαφλέσσας) τα παιδιά έμαθαν και τον πόλεμο. Έμαθαν πώς ήταν
οι Έλληνες εκείνην την εποχή, την εποχή του 1821. Έμαθαν για τον ήρωα
του '21, τον Γρηγόριο Δικαίο ή Φλέσσα... ή Παπαφλέσσα... και τον
αγάπησαν.
Η υπομονή δεν πρέπει να τελειώνει. Διότι δεν ξέρεις τους ρυθμούς του άλλου!
Δύο παραδείγματα: Περίμενα δύο εβδομάδες, και απλώς, δεν είχε γίνει το τηλεφώνημα, που θα έπρεπε να γίνει αμέσως!
Δεύτερο παράδειγμα: Ακόμα περιμένω να δω τι θα γίνει, και δεν ρωτάω, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Μικρή έπεφτα στην παγίδα, του "ποιον αγαπάω περισσότερο". Και απαντούσα, φυσικά..., τ....
(χαχα... σιγά μην σας πω! )... Τώρα, δεν έχει σημασία. Τώρα όλοι (κι οι δυο) είναι πολυαγαπημένοι.
Να πω, γιατί έχουν μαζευτεί πολλά!!! Αλλά... επειδή η μνήμη μου, με απατά! Θα πω.. ό,τι θυμάμαι! Λοιπόν.... Η μία φίλη ...δεν υπάρχει πια. Η άλλη έγινε καλά. Κι η άλλη με αγαπά. Κι εγώ;
Θρηνώ... και ο Θεός να την αναπαύσει...
Χαίρομαι! Και δόξα τω Θεώ!!!
Και ΕΓΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ... πολύ πολύ πολύ...
Κι από μέσα πράσινο... τι είναι;... Το μήλα που είδα τελευταίως. Τι πάθανε τα μήλα, τελευταίως. Εκεί που τα θεωρούσα σίγουρα, κι ώριμα (αφού είναι κόκκινα... ), νάσου και μου βγαίνουν πράσινα από μέσα.
Είναι, σήμερα, στενοχωρημένα τα μπλα μπλα... η βραδυά φταίει.
Ξεκίνησε με άσχημα, αλλά ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ μαντάτα... και τελείωσε με
αυτοανοσο - κατάσταση. Τι είναι το τελευταίο... ; Ένα θα σας πω... Ο
ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΥΛΑΕΙ...
Κάποιοι άνθρωποι σε προσπερνάνε, και δεν σου μιλάνε. Και, τότε, σκέφτεσαι: "Έγινα αόρατος;" "Αδυνάτησα τόσο!" Μάλλον όμως, ο λόγος είναι άλλος. Είναι τοσο χαμένοι στις σκέψεις τους, που δεν κοιτάνε τριγύρω.
Πολλά, μπορεί να σου φέρει η ζωή. Χαρές, λύπες, χαρμολύπες (και χαρές και λύπες, μαζύ) και πολλά άλλα. Αυτό που δεν μπορεί να σου φέρει είναι ο τρόπος να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά. Θέλει σύνεση. Γιατί δεν είναι και δύσκολο να σε δυσκολέψουν αυτά...
Κλείνουμε τρία χρόνια, σε λίγο. Αν ζούμε ως την συγκεκριμένη ημερομηνία. Ναι, ξέρω, είμαι αισιόδοξη! χαχα... Τέλος πάντων.
Νομίζει κάποιες φορές, κανείς, ότι δεν θα αντέξει τόσο χρόνο μία σχέση, κι όταν αντέχει, αρχίζει να την γιορτάζει, χρόνο με τον χρόνο. Χαίρομαι που έκλεισα τρία χρόνια!
Τι είναι η απουσία... Ένα πουκάμισο αδειανό. Όπως θα έλεγε ο
ποιητής... Θυμάμαι όταν θρηνούσα για τον παππού μου. Ο θάνατος είναι
μια απουσία... Κι εγώ θρηνώ αδίκως..
Απλώς, ο παππους... δεν είναι εδώ...
Έφυγε, απλώς έφυγε...
Για την Μαρία... του Γιάννη...
Για κάθε απουσία...
Κάνω άσκηση, περιμένοντας την απάντηση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ξέρω την απάντηση, όλος ο κόσμος την ξέρει, αλλά πρέπει να περιμένω τα επίσημα αποτελέσματα, που λέμε. Άντε να δούμε. Γιατί κι η υπομονή έχει την υπομονή της.
Σας έχει συμβεί; Αυτό που είναι να μάθετε, εντός μιας ημέρας να το μαθαίνετε μετά από μιάμιση εβδομάδα; Ίσως και πιο πολύ;
Αναρωτιέμαι, πότε;... Όλη η Ελλάδα είναι ανάστατη. Έγινε χαλασμός. Γίνεται χαμός! Πότε θα βγει να μιλήσει; Όχι, για να πει για κάποιο πόρισμα. Να πει, κάτι, εναντίον της βίας.
"Τους ανθρώπους της ζωής μου, θα ’ θελα να τους κρατήσω..." Έτσι λέει το τραγούδι. Έτσι λέω κι εγώ! Δεν τα κατάφερα, όμως...
Μποφίλιου... η ερμηνεύτρια...
Το μέτρημα - Νατάσσα Μποφίλιου / Τεχνόπολις 2014
Lalio
Y.Γ. Τα λόγια του τραγουδιού...
Το μέτρημα
Στίχοι: Ευαγγελάτος Γεράσιμος Μουσική: Καραμουρατίδης Θέμης Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου
Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω τους παρόντες, τους απόντες κάνα δυο περαστικούς. Όσους ήρθαν για να μείνουν όσους έφυγαν πριν γίνουν, τους κοινόχρηστους, τους ξένους, τους πολύ προσωπικούς.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί κι είναι η μοναξιά που επείγει ό, τι με μελαγχολεί. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει την παλιά μου την πληγή.
Τους ανθρώπους της ζωής μου θα ’ θελα να τους κρατήσω... Τα αγρίμια, τους αγγέλους και τους πιο κανονικούς. Όσους άφησαν σημάδι όσους πήρε το σκοτάδι, τους εκείνους, τους τυχαίους τους πολύ προσωπικούς.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί κι είναι η μοναξιά που επείγει ό, τι με μελαγχολεί. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι. Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες. Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη. Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξία και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα. Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα... Όσοι ζουν με το αίσθημα.... Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....
Με την Ηλέκτρα είμαστε φεις φίλες. Την παρακολουθούσα στο φεις (λάϊκ και σχόλια) και τώρα έχω την χαρά να την δω από κοντά (έχει περάσει, εδώ στο Voice), και να την βλέπω κι εδώ: (κλικ στο εδώ).
Σήμερα, μιλήσαμε για τον Χαρίλαο Τρικούπη. Δεν του βρήκαμε τίποτε κακό. (Στον πολιτικό του βίο). Τι περίεργο.! Αν σκεφτεί, κανείς, ότι ήτανε πολιτικός.
Ήμουν στο αυτοκίνητο, όταν το άκουσα. Δεν μπορούσα, να κλάψω με την ησυχία μου. Όλοι, θα με κοίταζαν. (Νόμιζα... ότι όλοι θα με κοίταζαν). Το παιδί που πλησίασε για να καθαρίσει τα τζάμια, το κατάλαβε. Του έκανα νόημα και κατάλαβε. Δεν ήμουν σε θέση να σκεφτώ. Η σκέψη μου πετούσε, στο γιατί; Στο γιατί; Στο γιατί;
Και στην ζωή μου, και στο Ίντερνετ. Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται. Και δεν μου αρέσει το "πάει". Τις προάλλες, σκεφτόμουν ότι..., δεν θα γεράσουμε μαζύ με πολύ καλές φίλες, που έφυγαν. Μα πώς μπορεί να γίνει αυτό; Είναι δυνατόν; Κι όμως, είναι...
Τελικά, δεν περίμενα σε αυτήν την φάση (ή ηλικία) θα ήθελα να μάθω πράγματα! Ήταν για μένα μία αποκάλυψη. Εν τέλει, πάντα θέλει να μαθαίνει κανείς. Κανείς; Ή κάποιοι;.... Δεν ξέρω. Ας ξαναπώ για μένα. Εν τέλει, θέλω να μαθαίνω. Υπάρχει μία δίψα, που καλόν είναι, να την υπολογίζω....
Κι εκεί που ολοκλήρωσα την ανάρτηση, (κλικ στην λέξη ανάρτηση... για να την δείτε...)... ανέβηκε το κατάλληλο βίντεο, γι'αυτήν, εκείνην ακριβώς την ώρα! Δεν το συζητάω, ο συντονισμός τέλειος...
Όλα καλά, η μουσική συνοδεύει παντοτε την ζωή μας...
Έγινε χαμός, λέει στην κηδεία. Τα δύο σόγια μαλώσανε, και δεν μιλιώντουσαν .... Μα καλά, άλλη ώρα δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό;.... Την ώρα την ιερή, βρήκανε;
.jpg)
.jpg)
