Ο θείος μου ήταν ναυτικός
Μια χρονιά πλούτισε την γειτονειά μας με πυροτεχνήματα
Στα μάτια μου φάνταζαν κάτι το εξαιρετικό
Μικρά πυραυλάκια έσχιζαν το σκοτάδι και φώτιζαν τον μικρο μου κόσμο
Βάση τους ήταν η ψυχή μας... και η λευκή, φρεσκοασπρισμένη μάνδρα... μας
Ναι.. ήταν τότε που ζούσαμε σε... παράγκες... και περπατούσαμε στον
χωματόδρομο...
γαϊδουράγκαθα...
Lalio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου