Ήταν κι ο δικός μου ο μπαμπάς πεθαμενα τζής. (Για ένα φεγγάρι) Ούτε που με ένοιαξε. Μόνον, που ένα Πάσχα, το περάσαμε στην νεκρ ο φόρα... (Πηγαίνοντας στην Μάνη!) Λέγαμε "Χριστός Ανέστη" τσουγκρίζοντας τα κόκκινα αυγά, και πίσω... ήταν η σ'χωρεμένη η
γιαγιά...
Άδειο σπίτι
Lamprini Tzo
Υ.Γ. Όχι η δική μας η γιαγιά...
2 σχόλια:
!!!
Κι εμένα η μάννα κράταγε τους δίσκους στις κηδείες...
Σκληρές σκηνές και στιγμές.
Φιλιά, με τα μακάβριά μας!
Φιλιά, ναι... σκεφτόμουν Κατερίνα μου... ότι όλα αυτά είναι οι αναμνήσεις μας...
Είμαστε εμείς, το παρελθόν μας!!! Για φαντάσου!!!...
Ζούμε...
Δημοσίευση σχολίου